Καλημέρα κοπέλες. Καλή και δημιουργική βδομάδα.
Δεν σας έχω μάθει σε πολλά λόγια γιατί έτσι είμαι από φύση μου, μου αρέσει βλέπετε πιότερο να ακούω παρά να μιλάω. Της σημερινής όμως ανάρτησης, της αξίζουν περισσότερα λόγια.
Πάμε λοιπόν.....
Χρόνια πολλά πίσω, εποχή του 82 όταν γνώρισα την από τότε φίλη μου Νία.
Της είχαν κάνει που λέτε, δώρο στο γάμο της, δύο απίθανες για την εποχή εκείνη σιδερένιες καρέκλες μαζί με ένα επιπλάκι ασορτί που είχε ένα θαυμάσιο μάρμαρο με πρασινοανοικτές και σκούρες αποχρώσεις, τα οποία ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά.
Από τότε της είχα πει ότι αν έφτανε κάποια στιγμή και δεν τα ήθελε άλλο, θα τα έπαιρνα εγώ.
Τα χρόνια πέρασαν και κάπου στο 2012 η Νία τα βαρέθηκε, είχε αλλάξει βλέπετε και η μόδα, όμως εκείνη την περίοδο είχαμε χαθεί και μιλούσαμε μονάχα τηλεφωνικά. Σε κάποια από αυτές τις συνομιλίες μας μου είπε πως ανανεώνοντας το σπίτι της τα προαναφερθέντα, είχαν καταλήξει σε μιά θεία της.
ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΑΞΕΙ σήκωσα κακιά φωνή.
Όταν έφτασε η ώρα και έφυγε η θεία, υπερπλήρης ημερών, με παρότρυνε η Νία να πάω να τα πάρω και βέβαια δεν ήθελα και δεύτερη πρόσκληση.
Τα πήρα λοιπόν και τα έβαλα σε ένα δωμάτιο αλλά δεν τα άφησα για πολύ γιατί δεν ταίριαζαν καθόλου.
Μπήκαν στην αποθήκη.
Κάθησαν εκεί πόσα χρόνια... Τα έφαγε η σκόνη, γρατζουνίστηκαν και τα υφάσματα από την Τζένα.
Τι τα θες εδώ μέσα τα άχρηστα και σου πιάνουν τόσο χώρο, μου έλεγε κατά διαστήματα η Ελισάβετ και γω σαν απάντηση άλλαζα κουβέντα.
Την ευκαιρία την βρήκα την περασμένη βδομάδα, που είχα πάρει άδεια από την δουλειά μου και αφού τέλειωσα με το μπάχαλο που γινόταν μέσα στο σπίτι, έφτασε η ώρα και της αποθήκης. Τα είδα μπροστά μου και ήρθε η έμπνευση.
Η αρχική μορφή.
Αφαίρεσα τα κομμάτια της πλάτης και των καθισμάτων,
τις έπλυνα και αφού στέγνωσαν άρχισα δουλειά. Βάφτηκαν οι σκελετοί, άλλαξα και ταπετσαρία, άλλη πονεμένη ιστορία, δεν ξέρω καν που βρίσκεται το καρφωτικό που είχε ο Νίκος, βρίσκω ένα από μιά φίλη του έλειπε ένα ανταλλακτικό, βρίσκω δεύτερο από έναν γείτονα μετά από λίγο μπλόκαρε, έφτασα οκτώ η ώρα το βράδι να τρέχω στη Φώφη και αισίως με το δικό της να τα τελειώσω.
Γύρισα σπίτι, τα μοντάρισα και επιτέλους οι δύο καρέκλες βρήκαν τη θέση τους δίπλα στο τζάκι.
Και μιά κοντινή του σκελετού
Είμαι ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Τώρα όταν βρω χρόνο θα φτιάξω και το επιπλάκι που δεν θυμάμαι πως το λένε.
Βέβαια όπως δεν φημίζομαι για την πολυλογία μου, έτσι δεν φημίζομαι και γιά τις φωτογραφίες μου, όμως έχω πλησιάσει κατά πολύ τα χρώματα φωτογραφικά.
Συγνώμη για το πολύωρο διάβασμα και καλό μήνα σε όλους. Άιντε μας έρχονται και τα Χριστούγεννα...
Δεν σας έχω μάθει σε πολλά λόγια γιατί έτσι είμαι από φύση μου, μου αρέσει βλέπετε πιότερο να ακούω παρά να μιλάω. Της σημερινής όμως ανάρτησης, της αξίζουν περισσότερα λόγια.
Πάμε λοιπόν.....
Χρόνια πολλά πίσω, εποχή του 82 όταν γνώρισα την από τότε φίλη μου Νία.
Της είχαν κάνει που λέτε, δώρο στο γάμο της, δύο απίθανες για την εποχή εκείνη σιδερένιες καρέκλες μαζί με ένα επιπλάκι ασορτί που είχε ένα θαυμάσιο μάρμαρο με πρασινοανοικτές και σκούρες αποχρώσεις, τα οποία ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά.
Από τότε της είχα πει ότι αν έφτανε κάποια στιγμή και δεν τα ήθελε άλλο, θα τα έπαιρνα εγώ.
Τα χρόνια πέρασαν και κάπου στο 2012 η Νία τα βαρέθηκε, είχε αλλάξει βλέπετε και η μόδα, όμως εκείνη την περίοδο είχαμε χαθεί και μιλούσαμε μονάχα τηλεφωνικά. Σε κάποια από αυτές τις συνομιλίες μας μου είπε πως ανανεώνοντας το σπίτι της τα προαναφερθέντα, είχαν καταλήξει σε μιά θεία της.
ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΑΞΕΙ σήκωσα κακιά φωνή.
Όταν έφτασε η ώρα και έφυγε η θεία, υπερπλήρης ημερών, με παρότρυνε η Νία να πάω να τα πάρω και βέβαια δεν ήθελα και δεύτερη πρόσκληση.
Τα πήρα λοιπόν και τα έβαλα σε ένα δωμάτιο αλλά δεν τα άφησα για πολύ γιατί δεν ταίριαζαν καθόλου.
Μπήκαν στην αποθήκη.
Κάθησαν εκεί πόσα χρόνια... Τα έφαγε η σκόνη, γρατζουνίστηκαν και τα υφάσματα από την Τζένα.
Τι τα θες εδώ μέσα τα άχρηστα και σου πιάνουν τόσο χώρο, μου έλεγε κατά διαστήματα η Ελισάβετ και γω σαν απάντηση άλλαζα κουβέντα.
Την ευκαιρία την βρήκα την περασμένη βδομάδα, που είχα πάρει άδεια από την δουλειά μου και αφού τέλειωσα με το μπάχαλο που γινόταν μέσα στο σπίτι, έφτασε η ώρα και της αποθήκης. Τα είδα μπροστά μου και ήρθε η έμπνευση.
Η αρχική μορφή.
Αφαίρεσα τα κομμάτια της πλάτης και των καθισμάτων,
τις έπλυνα και αφού στέγνωσαν άρχισα δουλειά. Βάφτηκαν οι σκελετοί, άλλαξα και ταπετσαρία, άλλη πονεμένη ιστορία, δεν ξέρω καν που βρίσκεται το καρφωτικό που είχε ο Νίκος, βρίσκω ένα από μιά φίλη του έλειπε ένα ανταλλακτικό, βρίσκω δεύτερο από έναν γείτονα μετά από λίγο μπλόκαρε, έφτασα οκτώ η ώρα το βράδι να τρέχω στη Φώφη και αισίως με το δικό της να τα τελειώσω.
Γύρισα σπίτι, τα μοντάρισα και επιτέλους οι δύο καρέκλες βρήκαν τη θέση τους δίπλα στο τζάκι.
Και μιά κοντινή του σκελετού
Είμαι ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Τώρα όταν βρω χρόνο θα φτιάξω και το επιπλάκι που δεν θυμάμαι πως το λένε.
Βέβαια όπως δεν φημίζομαι για την πολυλογία μου, έτσι δεν φημίζομαι και γιά τις φωτογραφίες μου, όμως έχω πλησιάσει κατά πολύ τα χρώματα φωτογραφικά.
Συγνώμη για το πολύωρο διάβασμα και καλό μήνα σε όλους. Άιντε μας έρχονται και τα Χριστούγεννα...
Τέλεια μεταμόρφωση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγνώριστες έγιναν...
Καλό μήνα....♥
**Αννιώ**
Ναι Αννιώ μου και γω συμφωνώ πως έγιναν αγνώριστες.
ΔιαγραφήΠω πω δουλειά που έριξες, αλλά έγιναν τέλειες!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήταν κρίμα να χαθούν τέτοια κομμάτια!!!!
Φιλάκια πολλά!!
Πολύ δουλειά Ρένα μου αλλά άξιζε τον κόπο.
ΔιαγραφήΜετά από τόσα χρόνια, στολίζουν τώρα το σπίτι σου!!! Με τέτοια περιποίηση που τους έκανες, θα σε ευγνομωνούν οι καρεκλίτσες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκαι πολλά, Ελένη μου!
Με ευγνωμονούν αυτές λες, γιατί εγώ νομίζω πως μάλλον εγώ τις ευγνωμονώ που δεν σάπισαν τόσα χρόνια παραπεταμένες...
ΔιαγραφήΜιλάμε για πλήρη μεταμόρφωση, ελπίζω να μη στα πάρει πίσω τώρα η φίλη σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι σιγά μην τις τις ξαναδώσω... ούτε να με χρυσοπληρώσει που λέει ο λόγος χι χι χι
ΔιαγραφήΜια χαρα έγιναν οι καρέκλες τέλεια η μεταμόρφωση πολύ δουλεια ομως βρε παιδί μου.!! καή εβδομαδα να εχεις φιλακιααα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡούλα μου όντως πολύ δουλειά αλλά τι να έκανα? Τους αφιέρωσα πολύ χρόνο και αυτόν σπαστά λόγω έλλειψης χρόνου...
ΔιαγραφήΚρίμα δεν ήταν να πεταχτούν???? Τις έκανες κούκλες.... με πολύ δουλειά βέβαια, αλλά χαλάλι τους!!!! Περιμένουμε να δούμε και το επιπλάκι!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα τι να σου πω Βίκυ μου για το επιπλάκι που δεν είναι επιπλάκι, αλλά δεν ξέρω πως το λένε...δεν είναι στα προσεχή σχέδιά μου... Ίσως κάποια στιγμή...
ΔιαγραφήΠως μου ξέφυγε; Μμμμμ πολύ όμορφα έγιναν!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'ρθεις να τις δεις από κοντά αγαπητή φιλενάς.
ΔιαγραφήΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΚΑΛΕ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ κοπέλα!!!
Διαγραφή