Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Γάμος και χαρά!!!!

Λίγες ώρες ακόμα μας χωρίζουν από τη νέα χρονιά.
Το 2015 για τους περισσότερους δεν ήταν και ότι καλύτερο. Άσχημα γεγονότα στην πατρίδα μας, άσχημα γεγονότα στους συνανθρώπους μας, άσχημα γεγονότα στην διπλανή πόρτα, άσχημα γεγονότα σε μας είτε γιατί άλλοι ζούμε πιά με φρικτές οικονομικές συνθήκες διαβίωσης, είτε γιατί βιώνουμε προβλήματα υγείας, είτε γιατί.... χίλια δυό γιατί μπορώ να απαριθμήσω, αλλά δεν θα το κάνω...
Και δεν θα το κάνω γιά έναν και μόνο λόγο.
Θέλω με την τελευταία ανάρτησή μου για το 2015 να μοιραστώ με όλες σας τη χαρά μου και θα δείξω δημιουργίες που έκανα γιά έναν και μόνο σκοπό.
Για τον γάμο της μονάκριβής μου!!!
Επιλογή της όλα.
Εγώ απλά έβαλα τα υλικά και όση Αγάπη πιότερη μπορούσα.
Οι μπουμπουνιέρες με θέμα αεροπορικό μιάς και τα δυό τους είναι στο επάγγελμα.
Ξεκινήσαμε, καλά καταλάβατε...πήρε μέρος και η ίδια, συγκεντρώνοντας τα υλικά...

 έβαψε τα αεροπλανάκια χρυσά, μιάς και της αρεσκείας της ήταν το συγκεκριμένο χρώμα.

άρχισε η συναρμολόγηση και αφού τελειώσαμε, αρχίσαμε και κρεμάγαμε παντού...


Στην αρχή της είχα φτιάξει ένα όμορφο τελάρο για να τις παρουσιάσουμε αλλά διαπιστώσαμε πόσο όμορφα έδειχναν κρεμαστές και έτσι ένα συρμάτινο δέντρο ήταν ότι έπρεπε για να στολιστούν γιά την συγκεκριμένη μέρα.
Πάρε λοιπόν σύρμα, κόψτο στρίψτο, πάρε και μερικούς πόνους στα χέρια, αλλά χαλάλι γιατί

 άξιζε τον κόπο!!!

Μετά σειρά είχαν κάποιες γυάλες που πέρασα επάνω στο στόμιο φύλο χρυσού
Στις μεγάλες έβαλε ορχιδέες που γύρω από την προστατευμένη ρίζα βάλαμε κάστανα, καρύδια και κουκουνάρια μερικά στο φυσικό τους χρώμα και άλλα βαμμένα χρυσά, στις μικρές δε ένα κερί που όταν άναψε μοσχοβόλαγε ο τόπος από την αγάπη του ζευγαριού!!!
Δεν πρόλαβα να τις φωτογραφίσω από κοντά
Τέλος ένα βιβλίο ευχών που και αυτό το φωτογράφισα στο στήσιμο του μαγαζιού...

Δεν θα μπορούσα όμως να μην σας δείξω και τον μπαμπά που έζησε μιά από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής του...στις 17 του Δεκέμβρη!!!
αλλά και μιά από τις πολλές φωτογραφίες του ζευγαριού.
Εύχομαι σε όλες να έχουμε μιά καλύτερη χρονιά και ας πραγματοποιηθούν οι ευχές όλων μας.
Καλή χρονιά!!!

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Ανανέωση μέρος 2ο...

Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε από τότε που ανανέωσα τις καρέκλες απο το σετάκι που έφτασε στα χέρια μου μετά από τόσα χρόνια και ολόκληρη ιστορία...
Ένας ολόκληρος χρόνος και δεν είχα αξιωθεί να ξεκινήσω την εταζέρα, μέχρι που γύρισα στα Καμίνια και τα πήρα εκεί
Αφού ακόμα λοιπόν δεν είχα να κάνω κάτι το ιδιαίτερο γιατί ακόμα ψάχνομαι με το που θα βρίσκονται τα υλικά μου αποφάσισα να ξεκινήσω και να αποτελειώσω.
Ξεκίνησα με το μάρμαρο...
και έβαψα την μεταλλική επιφάνεια αφού πρώτα μαρτύρησα να φτιάξω ακριβώς την ίδια απόχρωση χα χα χα
Το τελικό αποτέλεσμα.
Και για να μην γκρινιάζω με μένα, μερικά μπουκαλάκια αρώματος τα έφτιαξα και τα στόλισα για να κάνουν παρέα με αυτό της Μαριάννας μας που μου είχε κάνει δώρο.
Η επόμενη φορά που θα ανοίξω το σπιτικό μου θα είναι για να σας δείξω αυτά που θα φτιάξω για τον γάμο της μονάκριβής μου και να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου!!!
Ναι!!!! Παντρεύεται στις 17 του Δεκέμβρη.
Θα είναι γάμος σε Δημαρχείο αλλά θέλει και λίγο από τη χλιδή του γάμου της εκκλησίας. Μπουμπουνιέρες, βιβλίο ευχών, διακόσμηση στο τραπέζι.
Σας γλυκοφιλώ!!!!

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

Αγαπημένη και μετά τη γνωριμία!!!

Πριν λίγες μέρες είχαν την τιμητική τους τα  μισοτελειωμένα μου...
 ένα μπουκάλι μe decoupage που συμπλήρωσα μερικιές πινελιές χρώματος και κρακελέ.
μιά γυναικεία χαρτοπολτονένια φιγούρα ...
ένα πολυχρησιμοποιημένο ξύλο κοπής λίγο πριν φτάσει στα σκουπίδια της γειτόνισσας...
ένα μπουκάλι μόνο με χαρτί και χρώματα. Όπως διαπιστώνετε το πώμα βολτάρει από μπουκάλι σε μπουκάλι. Πιο πολυφωτογραφισμένο πώμα δεν έχω ξαναγνωρίσει χα χα χα
και ένα μπουκάλι πάλι με χαρτί ντυμένο, αλλά εδώ πρόσθεσα μερικιές πούλιες, ένα μοτιφάκι πλεκτό και λίγο κορδόνι.
Όμως το σημαντικότερο που θέλω να σας πω με την σημερινή μου ανάρτηση είναι πως την Πέμπτη το απόγευμα γνώρισα από κοντά την Μαριάννα την γλυκύτατη αυτήν γυναίκα που, αγαπημένη την αποκαλούσα πολύ πριν την δω από κοντά.  Μου έδωσε τον υπέροχο καθρέπτη 
που έφτιαξε λόγω των γενεθλίων του blog της και ένα ασορτί μπουκαλάκι αρώματος.
Ήδη και τα δυό βρήκαν την προσωρινή τους θέση!!! Μιά ώρα μαζί και μου έδωσε την εντύπωση τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγος πως τους γνώριζα χρόνια Μετά από τέτοια γνωριμία νιώθω πολύ τυχερή!!!

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Μπουκάλια με decoupage

Η επόμενη βδομάδα θα με βρει ξανά στον Πειραιά.
Αφήνω την Σαλαμίνα με την ηρεμία της, το πράσινό της, το σπιτάκι μου που τόσο λατρεύω για να γυρίσω ξανά στον Πειραιά και να κλειστώ στην κυριολεξία στο διαμέρισμα....
Αφήνω την επιλογή μου....
Όμως... δυόμιση ώρες να πάω στη δουλειά και άλλες τόσες να γυρίσω πίσω, ήρθα και κατέρρευσα.
Ήδη μετέφερα μερικά πράγματα, αλλά τα υλικά μου?
Αυτά που θα πάνε?
Στο διαμέρισμα μικρός ο χώρος και περιορισμένος αλλά όλη τη βδομάδα εκεί. Από την άλλη πάλι στη Σαλαμίνα που θα βρίσκομαι τα Σαββατοκύριακα δεν ξέρω αν θα βρίσκω χρόνο...
Ένα μπέρδεμα στο μυαλό μου.... δεν μπορώ να βάλω τάξη στις σκέψεις, ούτε να δώσω απαντήσεις στις απορίες μου.
Θα δω....
Με αυτές τις σκέψεις γέμισα τον τόπο, όπως λέει και ο άντρας μου, με ένα άδειο μπουκάλι και με υλικά... πολλά υλικά, που βέβαια δεν τα χρησιμοποίησα όλα, αλλά έτσι να το φχαριστηθώ η γυναίκα και να το αποτέλεσμα..

Μετά το decoupage το πέρασα crackle δύο συστατικών.
Αυτά τα news και μέχρι την επόμενη Παρασκευή ή Σάββατο που θα επιστρέψω σας αφήνω με ευχές για καλή αυριανή ψήφο, και πολλά φιλιά!!!!!

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Γουρουνοσπιτάκι από χαρτοπολτό!!!

Και μετά από έναν δύσκολο Αύγουστο, με καθημερινά 12ωρα στην δουλειά εκτός Σαββάτου που ήταν 8ωρο και με ρεπό μονάχα την Κυριακή ξαναβρίσκω σιγά σιγά τους ρυθμούς μου... Μπάνιο ούτε ένα φέτος παρ'όλο που η θάλασσα δεν είναι ούτε 5 λεπτά από το σπίτι. Η κούραση ήταν τέτοια, που τις Κυριακές, μονάχα για να σηκωθώ από κει που καθόμουν και να μαζέψω τα υλικά μου είχα διάθεση.
 Να σκέφτομαι τι ήθελα να φτιάξω, να ξεκινάω από αλλού και να καταλήγω αλλού... αυτό μονάχα ήθελα, αυτό με ευχαριστούσε και αυτό έκανα κοπελιές...
Αποτέλειωσα ένα ακόμα γουρουνοσπιτάκι που το πιλάτευα από τον Ιούνιο...
Το γνωστό πιά σε όλες αγαπημένο μου υλικό, ο χαρτοπολτός, με βοήθησε αρκετά, αφού βέβαια πρώτα πόνεσαν τα χέρια μου από το στίψιμο γιατί χρειάστηκα λέμε πολύ χαρτί αυτή τη φορά και μαύρισαν τα νύχια μου λες και δούλευα σε μηχανουργείο....
Λυπάμαι που δεν φωτογράφισα όλα τα στάδια, αλλά στο περίπου θα καταλάβετε.
Με κοτετσόσυρμα έκανα τον σκελετό και αφού πέρασα μερικές στρώσεις χαρτιού ακολούθησαν τα χαρτοβότσαλα. Στη συνέχεια αστάρωμα και μιά γενναία στρώση powertex για να αδιαβροχοποιηθεί.

 Περίμενα να στεγνώσει. Ευτυχώς με βοήθησαν οι καύσωνες σ'αυτό το στάδιο και κατόπιν μπήκε μέσα στο σπίτι για να μπορώ να το δουλεύω ότι ώρα ήθελα.
Ένα ρολάκι από χαρτί κουζίνας έκανε μιά χαρά τη δουλειά του για καμινάδα, αφού πρώτα το έκοψα στο ύψος που μου άρεσε οπτικά. Εφημερίδα κομμένη σε καταστροφέα εγγράφων και βουτηγμένη στο powertex ήρθε και ομόρφηνε την είσοδο.
Στο τέλος φράκτης, πινακίδα και τα σχετικά μικρά διακοσμητικά για να ολοκληρωθεί το σπιτάκι της Πίγγυ της ναζιάρας !!!!
Ευχαριστώ τον Ιορδάνη και την Αμαρυλλίδα για την εμπιστοσύνη τους.
Καλό φθινόπωρο να έχουμε και ηρεμία γιατί τα πράγματα γύρω μας όσο πάνε και χειροτερεύουν.
Φιλιά σε όλες σας.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Χαρτοπολτός - ΜΠΟΥΣΤΟ

Με χαρτοπολτό έφτιαξα το μπούστο και το έντυσα με αλουμινόφυλλο. Στη συνέχεια χρησιμοποίησα μελάνια για τον χρωματισμό του.
 Περίσσεμα από ένα κομμάτι μπεζ υφάσματος, αφού το διαμόρφωσα με το powertex, στέγνωσε , το έβαψα και τέλειωσα το κάτω κομμάτι.
 Τέλος το στερέωσα σε μπαλετόξυλα.
Δώρο στον προιστάμενο. Εύχομαι να του αρέσει γιατί αν δεν.... θα το λανσάρω στο δικό μου το σπίτι!!!
Κοιτάξτε και ένα όμορφο λουλούδι που βγήκε από ένα παχύφυτο που κυκλοφορεί στην αυλή μου...
Χθες το πρωί στόλισα την εικόνα του Αγ. Παντελεήμωνα στον σύλλογό μας, λόγω παραμονής της σημερινής εορτής του.
Βοήθεια σε όλον τον κόσμο και υγεία!!!

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Λίγο απ'όλα!!!

Στα μέσα του καλοκαιριού, αφού είπα τέλος στις ειδήσεις εδώ και αρκετό καιρό, που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια λες και φοβούνται πως δεν έχουμε καταλάβει τι βιώνουμε, έβγαλα στην επιφάνεια, κοινώς τα αράδιασα στο σπίτι, τα υλικά μου που είχα επιμελώς φυλάξει και έτσι για μιά ακόμα φορά είμαι στο περιβάλλον μου.......
 Η θήκη των γυαλιών μου από βαρετή μαύρη...
και δυό μπουκάλια τους άλλαξα τα φώτα με την τεχνική του decoupage
Φρέσκαρα και την ψωμιέρα. Από σκούρο καφέ γυαλιστερούλι, εκμοντερνίστηκε και είναι πολύ χαρούμενη πιά...

Ετοιμάζω και ένα δώρο γιά τον προιστάμενό μου. Σε λίγο θα το έχω τελειώσει.....Σε αναμονή λοιπόν με τα φιλιά μου!!!!

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

ΟΧΙ!!!! Λέω ΟΧΙ γιατί...Ενιαία Κίνηση Bloggers

Λέω ΟΧΙ γιατί...Εννιαία Κίνηση Βloggers



                  


   

Έφτασε η ώρα να μιλήσει ο λαός.
Θα πρέπει με την ψήφο του να αποδείξει αν έχει αντιληφθεί το βάρος της ιστορικής ευθύνης, αν αγαπάει τη χώρα του, αν σέβεται αυτά που διδάχτηκε.


Με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου αποφασίζω για τη ζωή που θέλω να ζήσω, αλλά πολύ περισσότερο, αποφασίζω για την Ελλάδα που θα παραδώσω στις επόμενες γενιές.


Λέω ΟΧΙ γιατί βάζω την πατρίδα μου πάνω και πέρα
από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή συνθήκη

Λέω ΟΧΙ γιατί εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία και η Ελευθερία της σκέψης.
Δεν θα τις θάψω με την ψήφο μου

Λέω ΟΧΙ γιατί η μακραίωνη Ιστορία της πατρίδας μου είναι γεμάτη από ΟΧΙ, αντίσταση και αγώνες. Όποτε είπε ΝΑΙ πόνεσε περισσότερο

Λέω ΟΧΙ γιατί εκατομμύρια Έλληνες πριν από μένα πότισαν με το αίμα τους αυτά τα χώματα. Δεν έχω το δικαίωμα να παραδώσω ούτε μέτρο λιγότερης Ελλάδας

Λέω ΟΧΙ γιατί αυτό θα έλεγαν και ο Μεγαλέξανδρος, ο Λεωνίδας,
ο Καραϊσκάκης, οι ήρωες της Πίνδου

Λέω ΟΧΙ γιατί το χρωστώ στην Ιστορία της πατρίδας μου.
Αυτή δεν μου χρωστάει τίποτα

Λέω ΟΧΙ γιατί γεννήθηκα και θα πεθάνω Έλληνας. Δεν γεννήθηκα Έλληνας
για να πεθάνω Γερμανός, ή Ολλανδός, ή Φιλανδός ή ό,τι αποφασίσετε

Λέω ΟΧΙ γιατί η τιμή και η υπερηφάνεια της πατρίδας μου
και του λαού της είναι αξίες αδιαπραγμάτευτες

Λέω ΟΧΙ γιατί έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου και να κοιτώ τον ουρανό.
Αρνούμαι να ζήσω σκλάβος

Λέω ΟΧΙ γιατί θέλω να κοιτάω τα παιδιά μου στα μάτια και να μη ντρέπομαι

Λέω ΟΧΙ γιατί δεν σκύβω, δεν εκβιάζομαι, δεν υποτάσσομαι,
δεν υποχωρώ σε κανενός τις απειλές. 

Λέω ΟΧΙ γιατί αγωνίζομαι για κάθε ευρωπαίο πολίτη.
Θα σας ταράξω στη Δημοκρατία!

Λέω ΟΧΙ γιατί χωρίς ευρώ έζησα και θα συνεχίσω να ζω.
Χωρίς αξιοπρέπεια δεν μπορώ να ζήσω στιγμή!

Δεν είμαι δεξιός, δεν είμαι αριστερός, δεν είμαι κεντρώος.
Είμαι Έλληνας!
Ακόμη και χωρίς κανένα νόμισμα θα παραμείνω Έλληνας.

Συμμετέχω στο δημοψήφισμα
γιατί δεν φοβάμαι να αναλάβω την ευθύνη

       ΨΗΦΙΖΩ ΟΧΙ
             Σηκώνω την Ελλάδα στις πλάτες μου




               







Κείμενο:   Πέτρος Κ.                                        Φωτογραφία:  Πέτρα

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Ο Σταύρος μου... ο δικός μου Άγγελος...

Πόσος  χρόνος  αλήθεια ,  έχει  περάσει  που άκουσα για τελευταία φορά τη φωνή σου  να  μου  χαϊδεύει  τα  αυτιά…<< θα  τα  πούμε μαμά >>… 
Είκοσι  ένα  χρόνια…θα  τα  πούμε  μαμά… 
Είκοσι  ένα    χρόνια  όταν  έκλαιγες   κάποιες  στιγμές  σαν  μωρό ,  όταν γέλαγες,  αλήθεια  πόσο  όμορφα  γέλαγες ,  λίγο  πριν  κοιμηθείς ,φεύγοντας  για  το  σχολείο ,μετά  το  φαγητό ,ή  πηγαίνοντας  για βόλτα , αυτή  σου  η  φράση…<< θα  τα  πούμε μαμά >>…είναι  μέσα στο μυαλό μου.
Ναι  αγόρι  μου  θα  τα  πούμε.
Να  είσαι  σίγουρος .
Θα  τα  πούμε ,  όπως  πάντα  τα  λέγαμε  οι  δυό  μας…..
Θα  τα  πούμε…
Όμως  όχι , δεν  έχει  περάσει  πολύς  καιρός  που  την  άκουσα  πάλι.
Ήταν  πριν  λίγο…ή όχι... Πόσος χρόνος έχει περάσει Χριστέ μου από τότε? Έγινε πριν λίγο ή πριν αιώνες?
Ήταν  στις  27  του  Μάη , αρκετά  περίεργη  μέρα  για  ανοιξιάτικη.
Έχει  κολλήσει , αγόρι  μου , ο  χρόνος.  Και  οφείλω  να  ομολογήσω πως πέρασαν τόσο γρήγορα
 αυτά  τα  είκοσι  ένα  χρόνια μαζί σου  όπως βιαστικά κυλάνε τα ρυάκια για να συναντήσουν τους ποταμούς  και γρήγορα – γρήγορα  να  βρουν  τη  θάλασσα  να  ενωθούν  μαζί  της .
Αγόρι  μου  όπως  φεύγουν  τα  καλοκαίρια  έφυγες  και  άφησες  πίσω σου  κενό.
Νιώθω  άτυχη  που  μου  έφυγες  αλλά  και  τόσο  τυχερή  που  σε  είχα στη  ζωή  μου  έστω   και  για  τόσο  λίγο.
Θυμάμαι  τα  πάντα  από  σένα.  Γνωρίζω  τα  πάντα  για  σένα.  
 Σαν μαθήτρια  που  διαβάζει  τις  αράδες  ενός  βιβλίου  για  να  μάθει  το μάθημά  της  και  να  είναι  έτοιμη  σε  οποιαδήποτε  ερώτηση  της κάνει  ο  δάσκαλός  της  την  επόμενη  μέρα  έτσι  και  εγώ .
Όλα  ανέπαφα  μέσα  στο  μυαλό  μου. Μόνο οι ημερομηνίες.....
Όλα  αυτά  τα  χρόνια  χαραγμένα  μέσα  μου.
Καλές  και  κακές στιγμές.
Λένε πως  όταν  χάνεις  έναν  άνθρωπο  θυμάσαι  μονάχα τις  καλές  στιγμές  που  έζησες  μαζί  του.
Δεν  είναι  έτσι.  Θυμάμαι  τα  πάντα  και  δεν  θα  επιτρέψω  στον χρόνο  που  θα  περνά  βασανιστικά , να  προσπαθήσει  να  θολώσει την  παραμικρή  στιγμή.
Πιστεύω  πως  οι  αναμνήσεις  που  έχουμε  είναι  κάποιες  μορφές συνάντησης , όμως  όσο  και  να  κρατώ  ζωντανές  τις  αναμνήσεις δεν  μπορώ  να  πω  ψέματα.
Αισθάνομαι  χαμένη.
Μου  λείπεις.
Μου  λείπουν  τα  φιλιά  σου  γιατί  όπως  και  να  ήμουνα  ψυχολογικά ,ακόμα  και  μετά  από  έναν  καυγά  μαζί  σου, θυμάμαι  μου  έδινες ένα  φιλί  και  μου  ζέσταινες  την  ψυχή.
Μου  έλεγες  πως  με  αγαπάς  και  αυτό  το  << σ` αγαπώ  μαμά >> φώλιαζε  στην  καρδιά  μου  και  με  κράταγε  δυνατή  μέχρι  να  μου  το ξαναπείς.
Μου  χαμογελούσες  και  με  το  χαμόγελό  σου  φωτιζόταν  όλη  μου η  ζωή .
Ξέρω  πως  ήσουνα  ανήσυχο  πνεύμα  και  πιστεύω  πως  αν  είχες  την δυνατότητα  όλα  αυτά  τα  χρόνια  που  έζησες  κοντά  μας  να  μας  διδάξεις  τον  χαρακτήρα  σου ,  τα  θέλω  σου ,  τα  πρέπει  σου ,  θα  μας το  δίδασκες  με  μουσική.
Μουσική  με  έντονους  και  δυνατούς  ήχους ,  με  ακούσματα  από ιαχές  ενός  πολέμου ,  με  αρχηγό  εσένα ,  έτοιμο  να  κατακτήσεις  την νίκη .
Ξέρω  πως  δεν  είχες  σύνορα .  Δεν  μπορούσες  να  έχεις  σύνορα .
Ξέρω  πως  από  την  στιγμή  που  σε  γέννησα  και  ήρθες  σε  αυτή  τη ζωή  είχες  έναν  προορισμό  εκτός  χάρτη .  Δεν  μπορούσε  να  σε καλύψει  η  γη  γιατί  έχει  όρια ,  έχει  συμβιβασμούς ,  έχει  νόμους .
Η  φύση  σου  δεν  τα  άντεχε  αυτά .  Από  μικρό  παιδάκι  που  ήσουνα ποτέ  δεν  δέχτηκες  να  συμβιβαστείς  με  τα  γήινα ,  τα  καθημερινά .
Ποτέ  δεν  υπάκουσες  σε  τιμωρίες  που  σου  επέβαλλα  εγώ  ή  ο πατέρας  σου  ή  οι  δάσκαλοί  σου .Είχες  δικούς  σου  τρόπους  να  βάζεις  σε  πειθαρχία  τη  ζωή  σου  και δεχόσουνα  τις  τιμωρίες  που  επέβαλλες  ο  ίδιος  στον  εαυτό  σου .
Ήσουνα  εκτός  κατεστημένου .
Περίμενες  να  φτάσεις  είκοσι  ενός  χρονών  και  αφού  γνώρισες  κάθε είδους    εμπειρίες  από  τη  ζωή  αυτή,  αποφάσισες  να  κάνεις  την απόδρασή  σου .
Έδωσες  το  ραντεβού  σου  στο  συγκεκριμένο  μέρος ,  τη συγκεκριμένη  ημερομηνία ,  τη  συγκεκριμένη  ώρα  και  όπως  δεν  σου άρεσε  να  σε  κάνουν  να  περιμένεις  έτσι  και  εσύ   ήσουν  εκεί ,  στην ώρα  σου ,  γιατί  έπρεπε  να  πας ,  γιατί  είχε  φτάσει  η  στιγμή  να γνωρίσεις  αυτό  που  σου  ήταν  άγνωστο  μέχρι  εκείνη  τη  στιγμή…το αλλού…
Με  το  σώμα  σου  πρόσφερες  θυσία  και  το  σώμα  σου  ήταν  μια θυσία .  Με  αυτή  σου  τη  θυσία  με  έφτασες  στην  κατάσταση  του τίποτα .  Το  τέρμα  μου  ήταν  μαζί  με  τη  θυσία  σου .
Οι  ψυχές  των  ανθρώπων  φοβούνται  το  θάνατο  του  σώματός  των .
Εσύ  όμως  ποτέ  δεν  τον  φοβήθηκες ,  γιατί  ήξερες  πως  όταν  έρθει δεν  θα  είναι  το  τέλος  όλων  Άκουσες  το  κάλεσμα  του  Αιώνιου για  δράση ,  όχι  όμως  στη  ζωή  αυτή  και  στο  επίπεδο  που  ζούμε ,σε  έπεισε  για  την  αθανασία  σου  και  το  ακολούθησες .
Έτσι  λοιπόν  μεγαλώνοντας  αδυνάτισαν  οι  φόβοι  σου ,  αδυνάτισαν και  οι  επιθυμίες  σου .  Ελάχιστα  και  απλά  πράγματα  σε ευχαριστούσαν .
Είχες  καταλάβει  τη  γέννηση  και  τον  θάνατο  των  αισθήσεων ,  τη γλυκύτητα   αλλά  και  τον  κίνδυνό  τους  και  είχες  ελευθερωθεί  από αυτές   με  το  να  μην  τις  συγκρατείς .
Δεν  προσκολλήθηκες  ποτέ  σε  τίποτα  ούτε  ευχάριστο  αλλά  ούτε  και δυσάρεστο  γιατί  ήξερες  πως  αν  το  χάσεις  θα  πόναγες .  Ξεπέρασες όλα  όσα  αγαπούσες  ακόμα  και  αυτά  που  ίσως  μισούσες .
Είχες  κόψει  τα  δεσμά .
Είχες  ξεπεράσει  τη  λαχτάρα  για  αυτά  που  αγαπούσες  και  ήσουνα απαλλαγμένος  από  τον  φόβο  και  τη  θλίψη  μήπως  και  τα  χάσεις
Μόνο  με  αυτές  τις  σκέψεις  μπορώ  να  σε  συγχωρήσω  για  τον πόνο  που  μου  έχεις  προκαλέσει  με  το  φευγιό  σου .
Ποτέ  δεν  θα  μάθεις  πόση  μοναξιά  νιώθω .  Ζούσα  μονάχα  για  σένα και την Ελισάβετ. Εσύ όμως έφυγες...
Και  τώρα ?  Τι  κάνω  εγώ  τώρα ?  Έχω  εγκλωβιστεί  στο  πουθενά .
Ποτέ  δεν  θα  μάθεις  ότι  σε  είχα  πιστέψει  και  τώρα  που  ξέρω  πως δεν  θα  ξανάρθεις  νιώθω  διαλυμένη .
Είχες  τόσο  φως  και  λάμψη  που  όλους  γύρω  σου  μας  τύφλωνες .
Όλοι  θέλαμε  λίγη  από  αυτή  τη  λάμψη  όμως  κανένας  μας  δεν μπορούσε  να  σε  ακολουθήσει .
Ένα  ταξίδι  είκοσι  ένα  χρόνια  ήταν  το  ταξίδι  σου  σε  αυτή  τη  ζωή .
Με  έχεις  ερημώσει .  Μέσα  στη  μαύρη  νύχτα  της  απελπισίας  της ψυχής  μου  νιώθω  απόγνωση Έχω  μείνει  ανάμεσα  σε  ένα  πριν  και ένα  μετά .  Ανάμεσά  τους  κενό . 
Δεν  χρειάζομαι  φωτογραφίες  σου  για  να  σε  δώ .
Κλείνω  τα  μάτια  και  να`σαι .  Με  ένα  βλέμμα  καθάριο ,  φωτεινό , επιβλητικό .
Απλώνω  τα  χέρια  μου ….αγγίζω  το  πρόσωπό  σου ,  περνάω  τα δάχτυλά  μου  ανάμεσα  από  τα  μαλλιά  σου , γκρινιάζεις ,  δεν  θέλεις να  στα  χαλάσω .  Αγγίζω  τα  μάτια  σου ,  τα  χείλη  σου ,  σε  νιώθω .        
Παιχνίδια  της  φαντασίας  που  τα  αποζητώ  όποτε  μπορώ .
Γνωρίζω  καλά  ότι  δεν  σε  έχω ,  ότι  δεν  θα  σε  ξαναδώ  και  πονάω .
Πονάω  τόσο  όσο  δεν  πόνεσα  για  τίποτα  και  για  κανέναν  και αναρωτιέμαι  πως  είναι  δυνατόν  να  πονάω  αφού  πέθανα  και εγώ μαζί  σου ?
Μέσα  στον  αυτό-οικτιρμό  μου  δε  βλέπω  τον  δρόμο  της  σωστής πράξης .  Νιώθω  μαθήτρια  για  μια  ακόμα  φορά  και  έρχομαι  σε  σένα με  ικεσία .  Γίνε  φως  μέσα  στο  σκοτάδι  μου  και  δείξε  μου  τον δρόμο  του  καθήκοντος ,  γιατί  ούτε  το  βασίλειο  της  γης  όλης  αν είχα  δε  θα  μπορούσε  να  σβήσει  τη  φωτιά  της  θλίψης  που κατακαίει  τη  ζωή  μου .
Τα  δάκρυά  μου  είναι  για  σένα,  που  βρίσκεσαι  πέρα  από  τα  δάκρυα.
Η  αγάπη  μου  είναι  για  σένα  που  βρίσκεσαι  σ`έναν  κόσμο κατακλυσμένο  από  αγάπη .  Καμία  ζωή  και  κανένας  θάνατος  δεν μπορεί  να  λιγοστέψει  αυτή  την  αγάπη .Τίποτα  δεν  μπορεί  να  με  κάνει  να  ξανανιώσω  όπως  πριν  τις  27 του  Μάη .  Τίποτα  πια  δεν  μπορεί  να  με  πικράνει ,  ούτε  να  με  πληγώσει . Τίποτα  δεν  μπορεί  να με αγγίξει  πια  σαν  άνθρωπο .  Όλα   είναι  τόσο  επιφανειακά  και  λίγα, που  περνούν  σχεδόν  απαρατήρητα  στην  καθημερινότητά  μου . 
Ο  πατέρας  σου  προσπαθεί  με  διάφορους  τρόπους  να  κρύψει  την θλίψη  του  για  να  μπορεί  να  αφιερώνεται  σε  μένα . Βλέπεις, μετά από λίγο ήρθε και ο καρκίνος και ανησυχεί... Το  ίδιο συμβαίνει  και  με  την  Ελισάβετ .  Προσκολλήθηκαν  και  οι  δυο πάνω  μου  και  ασχολούνται  μαζί  μου .  Δεν  μου  αφήνουν  περιθώρια σχεδόν  για  τίποτα .  Δεν  με  αφήνουν  σχεδόν  ποτέ  μόνη  μου, ευτυχώς όχι τόσο συχνά η Ελισάβετ, λόγω δουλειάς της.
Όμως ποτέ  μου  δεν  είχα  μάθει  έτσι  και  πνίγομαι .  Μου  δείχνουν  την  αγάπη  τους  με όποιον  τρόπο  μπορούν  σε  πολλές πολλές  στιγμές  του  εικοσιτετραώρου  που  βρισκόμαστε  μαζί  και  χωρίς να  το  θέλουν  μου  περιορίζουν  τον αέρα  που  ανασαίνω ,  με  πνίγουν . 
Υπάρχουν  στιγμές  που  θέλω  να  μείνω  μόνη  μου  έστω  και  για  λίγο και  δεν  έχω  τη  δυνατότητα. Σε  νιώθω  πολλές  φορές  κοντά  μου  και θέλω  να  κλάψω  με  σένα ,  θέλω  να  γελάσω μαζί  σου ,  θέλω  να  σε μαλώσω ,  θέλω  να  σου  φωνάξω  και  δεν  μπορώ .  Συγκρατώ  τα 
δάκρυά  μου  να  μην κυλήσουν  από  τα  μάτια  μου .    

Σε αγαπάω …  Μου  λείπεις … 

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Αγγελοι!!!!!

Και επειδή ο χαρτοπολτένιος Άγγελος ήταν μόνος, έφτιαξα άλλους δυό...
λεπτομέρια του βιβλίου ...


Έτοιμοι στη θέση τους όλοι μαζί ... οι τρεις μπάλες είναι φελιζολένιες και περασμένες με χρυσό σπρέυ
Καλό υπόλοιπο Κυριακής και χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!!!
http://www.ifihadmychildtoraiseagain.com/

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Άγγελος από χαρτοπολτό!!!

Χρόνια πολλά φίλες μου.Εύχομαι σε όλες σας υγεία, αγάπη , ηρεμία και δημιουργικότητα.
Τις μέρες που πέρασαν σας ζήλεψα όλες που καταπιαστήκατε με  Πασχαλινά θέματα. Εγώ τίποτα, το ξαναείπα και στην περασμένη μου ανάρτηση... Μερικά κόκκινα αυγά στο σπίτι και ούτε καν κουλούρια... τσουρέκια....
Φορτισμένες συναισθηματικά οι σκέψεις, τόσο η δική μου όσο και του Νίκου, καταφέραμε και βρήκαμε διέξοδο εκείνος στα περιστέρια του και γω στην εκκλησία...
Μ.Παρασκευή πρωί μου ζήτησε μια φίλη να της φτιάξω δυό στεφανάκια γιά τον άγγελό της...της τα έφτιαξα.... ένιωσα τον δικό μου άγγελο να χαμογελά... κατάφερα να χαμογελάσω και γω...

Μιά βδομάδα περίπου πριν τη Μεγαλοβδομάδα, αποφάσισα να ξεκινήσω να φτιάχνω τον δικό μου άγγελο.
Μάζεψα τα υλικά μου όλα και ξεκίνησα...





 Κυριακή του Πάσχα ήταν έτοιμος.
 Το απόγευμα πήρα την φωτογραφική μηχανή και βάλθηκα να φωτογραφίσω τον Ρίκο και την Κοκό.Τα κατάφερα, παρ'ότι με αγριοκοίταζαν και οι δυό τους. Βλέπετε είναι μελλοντικοί γονείς...

Σε λίγες μέρες θα έχουμε μωρούλια κοτάκια!!!
Βρήκα όμως τρία φελιζολένια μικρά αυγά, στην αποθήκη. Χωρίς αστάρωμα, τα πέρασα χρυσή μπογιά  νεφτιού. Η αντίδραση της συγκεκριμένης μπογιάς γνωστή. Έφαγε την επιφάνεια και την έκανε ανάγλυφη.
Τα φιλιά μου σε όλες!!!!

Βραχιόλια πλεκτά με σύρμα.

Καλησπέρα και χρόνια πολλά. Πέρασαν και οι Άγιες μέρες του Πάσχα και παρ'όλο που ο καιρός αντιστέκεται πάμε ολοταχώς για το καλοκαιράκι...