Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Ο Σταύρος μου... ο δικός μου Άγγελος...

Πόσος  χρόνος  αλήθεια ,  έχει  περάσει  που άκουσα για τελευταία φορά τη φωνή σου  να  μου  χαϊδεύει  τα  αυτιά…<< θα  τα  πούμε μαμά >>… 
Είκοσι  ένα  χρόνια…θα  τα  πούμε  μαμά… 
Είκοσι  ένα    χρόνια  όταν  έκλαιγες   κάποιες  στιγμές  σαν  μωρό ,  όταν γέλαγες,  αλήθεια  πόσο  όμορφα  γέλαγες ,  λίγο  πριν  κοιμηθείς ,φεύγοντας  για  το  σχολείο ,μετά  το  φαγητό ,ή  πηγαίνοντας  για βόλτα , αυτή  σου  η  φράση…<< θα  τα  πούμε μαμά >>…είναι  μέσα στο μυαλό μου.
Ναι  αγόρι  μου  θα  τα  πούμε.
Να  είσαι  σίγουρος .
Θα  τα  πούμε ,  όπως  πάντα  τα  λέγαμε  οι  δυό  μας…..
Θα  τα  πούμε…
Όμως  όχι , δεν  έχει  περάσει  πολύς  καιρός  που  την  άκουσα  πάλι.
Ήταν  πριν  λίγο…ή όχι... Πόσος χρόνος έχει περάσει Χριστέ μου από τότε? Έγινε πριν λίγο ή πριν αιώνες?
Ήταν  στις  27  του  Μάη , αρκετά  περίεργη  μέρα  για  ανοιξιάτικη.
Έχει  κολλήσει , αγόρι  μου , ο  χρόνος.  Και  οφείλω  να  ομολογήσω πως πέρασαν τόσο γρήγορα
 αυτά  τα  είκοσι  ένα  χρόνια μαζί σου  όπως βιαστικά κυλάνε τα ρυάκια για να συναντήσουν τους ποταμούς  και γρήγορα – γρήγορα  να  βρουν  τη  θάλασσα  να  ενωθούν  μαζί  της .
Αγόρι  μου  όπως  φεύγουν  τα  καλοκαίρια  έφυγες  και  άφησες  πίσω σου  κενό.
Νιώθω  άτυχη  που  μου  έφυγες  αλλά  και  τόσο  τυχερή  που  σε  είχα στη  ζωή  μου  έστω   και  για  τόσο  λίγο.
Θυμάμαι  τα  πάντα  από  σένα.  Γνωρίζω  τα  πάντα  για  σένα.  
 Σαν μαθήτρια  που  διαβάζει  τις  αράδες  ενός  βιβλίου  για  να  μάθει  το μάθημά  της  και  να  είναι  έτοιμη  σε  οποιαδήποτε  ερώτηση  της κάνει  ο  δάσκαλός  της  την  επόμενη  μέρα  έτσι  και  εγώ .
Όλα  ανέπαφα  μέσα  στο  μυαλό  μου. Μόνο οι ημερομηνίες.....
Όλα  αυτά  τα  χρόνια  χαραγμένα  μέσα  μου.
Καλές  και  κακές στιγμές.
Λένε πως  όταν  χάνεις  έναν  άνθρωπο  θυμάσαι  μονάχα τις  καλές  στιγμές  που  έζησες  μαζί  του.
Δεν  είναι  έτσι.  Θυμάμαι  τα  πάντα  και  δεν  θα  επιτρέψω  στον χρόνο  που  θα  περνά  βασανιστικά , να  προσπαθήσει  να  θολώσει την  παραμικρή  στιγμή.
Πιστεύω  πως  οι  αναμνήσεις  που  έχουμε  είναι  κάποιες  μορφές συνάντησης , όμως  όσο  και  να  κρατώ  ζωντανές  τις  αναμνήσεις δεν  μπορώ  να  πω  ψέματα.
Αισθάνομαι  χαμένη.
Μου  λείπεις.
Μου  λείπουν  τα  φιλιά  σου  γιατί  όπως  και  να  ήμουνα  ψυχολογικά ,ακόμα  και  μετά  από  έναν  καυγά  μαζί  σου, θυμάμαι  μου  έδινες ένα  φιλί  και  μου  ζέσταινες  την  ψυχή.
Μου  έλεγες  πως  με  αγαπάς  και  αυτό  το  << σ` αγαπώ  μαμά >> φώλιαζε  στην  καρδιά  μου  και  με  κράταγε  δυνατή  μέχρι  να  μου  το ξαναπείς.
Μου  χαμογελούσες  και  με  το  χαμόγελό  σου  φωτιζόταν  όλη  μου η  ζωή .
Ξέρω  πως  ήσουνα  ανήσυχο  πνεύμα  και  πιστεύω  πως  αν  είχες  την δυνατότητα  όλα  αυτά  τα  χρόνια  που  έζησες  κοντά  μας  να  μας  διδάξεις  τον  χαρακτήρα  σου ,  τα  θέλω  σου ,  τα  πρέπει  σου ,  θα  μας το  δίδασκες  με  μουσική.
Μουσική  με  έντονους  και  δυνατούς  ήχους ,  με  ακούσματα  από ιαχές  ενός  πολέμου ,  με  αρχηγό  εσένα ,  έτοιμο  να  κατακτήσεις  την νίκη .
Ξέρω  πως  δεν  είχες  σύνορα .  Δεν  μπορούσες  να  έχεις  σύνορα .
Ξέρω  πως  από  την  στιγμή  που  σε  γέννησα  και  ήρθες  σε  αυτή  τη ζωή  είχες  έναν  προορισμό  εκτός  χάρτη .  Δεν  μπορούσε  να  σε καλύψει  η  γη  γιατί  έχει  όρια ,  έχει  συμβιβασμούς ,  έχει  νόμους .
Η  φύση  σου  δεν  τα  άντεχε  αυτά .  Από  μικρό  παιδάκι  που  ήσουνα ποτέ  δεν  δέχτηκες  να  συμβιβαστείς  με  τα  γήινα ,  τα  καθημερινά .
Ποτέ  δεν  υπάκουσες  σε  τιμωρίες  που  σου  επέβαλλα  εγώ  ή  ο πατέρας  σου  ή  οι  δάσκαλοί  σου .Είχες  δικούς  σου  τρόπους  να  βάζεις  σε  πειθαρχία  τη  ζωή  σου  και δεχόσουνα  τις  τιμωρίες  που  επέβαλλες  ο  ίδιος  στον  εαυτό  σου .
Ήσουνα  εκτός  κατεστημένου .
Περίμενες  να  φτάσεις  είκοσι  ενός  χρονών  και  αφού  γνώρισες  κάθε είδους    εμπειρίες  από  τη  ζωή  αυτή,  αποφάσισες  να  κάνεις  την απόδρασή  σου .
Έδωσες  το  ραντεβού  σου  στο  συγκεκριμένο  μέρος ,  τη συγκεκριμένη  ημερομηνία ,  τη  συγκεκριμένη  ώρα  και  όπως  δεν  σου άρεσε  να  σε  κάνουν  να  περιμένεις  έτσι  και  εσύ   ήσουν  εκεί ,  στην ώρα  σου ,  γιατί  έπρεπε  να  πας ,  γιατί  είχε  φτάσει  η  στιγμή  να γνωρίσεις  αυτό  που  σου  ήταν  άγνωστο  μέχρι  εκείνη  τη  στιγμή…το αλλού…
Με  το  σώμα  σου  πρόσφερες  θυσία  και  το  σώμα  σου  ήταν  μια θυσία .  Με  αυτή  σου  τη  θυσία  με  έφτασες  στην  κατάσταση  του τίποτα .  Το  τέρμα  μου  ήταν  μαζί  με  τη  θυσία  σου .
Οι  ψυχές  των  ανθρώπων  φοβούνται  το  θάνατο  του  σώματός  των .
Εσύ  όμως  ποτέ  δεν  τον  φοβήθηκες ,  γιατί  ήξερες  πως  όταν  έρθει δεν  θα  είναι  το  τέλος  όλων  Άκουσες  το  κάλεσμα  του  Αιώνιου για  δράση ,  όχι  όμως  στη  ζωή  αυτή  και  στο  επίπεδο  που  ζούμε ,σε  έπεισε  για  την  αθανασία  σου  και  το  ακολούθησες .
Έτσι  λοιπόν  μεγαλώνοντας  αδυνάτισαν  οι  φόβοι  σου ,  αδυνάτισαν και  οι  επιθυμίες  σου .  Ελάχιστα  και  απλά  πράγματα  σε ευχαριστούσαν .
Είχες  καταλάβει  τη  γέννηση  και  τον  θάνατο  των  αισθήσεων ,  τη γλυκύτητα   αλλά  και  τον  κίνδυνό  τους  και  είχες  ελευθερωθεί  από αυτές   με  το  να  μην  τις  συγκρατείς .
Δεν  προσκολλήθηκες  ποτέ  σε  τίποτα  ούτε  ευχάριστο  αλλά  ούτε  και δυσάρεστο  γιατί  ήξερες  πως  αν  το  χάσεις  θα  πόναγες .  Ξεπέρασες όλα  όσα  αγαπούσες  ακόμα  και  αυτά  που  ίσως  μισούσες .
Είχες  κόψει  τα  δεσμά .
Είχες  ξεπεράσει  τη  λαχτάρα  για  αυτά  που  αγαπούσες  και  ήσουνα απαλλαγμένος  από  τον  φόβο  και  τη  θλίψη  μήπως  και  τα  χάσεις
Μόνο  με  αυτές  τις  σκέψεις  μπορώ  να  σε  συγχωρήσω  για  τον πόνο  που  μου  έχεις  προκαλέσει  με  το  φευγιό  σου .
Ποτέ  δεν  θα  μάθεις  πόση  μοναξιά  νιώθω .  Ζούσα  μονάχα  για  σένα και την Ελισάβετ. Εσύ όμως έφυγες...
Και  τώρα ?  Τι  κάνω  εγώ  τώρα ?  Έχω  εγκλωβιστεί  στο  πουθενά .
Ποτέ  δεν  θα  μάθεις  ότι  σε  είχα  πιστέψει  και  τώρα  που  ξέρω  πως δεν  θα  ξανάρθεις  νιώθω  διαλυμένη .
Είχες  τόσο  φως  και  λάμψη  που  όλους  γύρω  σου  μας  τύφλωνες .
Όλοι  θέλαμε  λίγη  από  αυτή  τη  λάμψη  όμως  κανένας  μας  δεν μπορούσε  να  σε  ακολουθήσει .
Ένα  ταξίδι  είκοσι  ένα  χρόνια  ήταν  το  ταξίδι  σου  σε  αυτή  τη  ζωή .
Με  έχεις  ερημώσει .  Μέσα  στη  μαύρη  νύχτα  της  απελπισίας  της ψυχής  μου  νιώθω  απόγνωση Έχω  μείνει  ανάμεσα  σε  ένα  πριν  και ένα  μετά .  Ανάμεσά  τους  κενό . 
Δεν  χρειάζομαι  φωτογραφίες  σου  για  να  σε  δώ .
Κλείνω  τα  μάτια  και  να`σαι .  Με  ένα  βλέμμα  καθάριο ,  φωτεινό , επιβλητικό .
Απλώνω  τα  χέρια  μου ….αγγίζω  το  πρόσωπό  σου ,  περνάω  τα δάχτυλά  μου  ανάμεσα  από  τα  μαλλιά  σου , γκρινιάζεις ,  δεν  θέλεις να  στα  χαλάσω .  Αγγίζω  τα  μάτια  σου ,  τα  χείλη  σου ,  σε  νιώθω .        
Παιχνίδια  της  φαντασίας  που  τα  αποζητώ  όποτε  μπορώ .
Γνωρίζω  καλά  ότι  δεν  σε  έχω ,  ότι  δεν  θα  σε  ξαναδώ  και  πονάω .
Πονάω  τόσο  όσο  δεν  πόνεσα  για  τίποτα  και  για  κανέναν  και αναρωτιέμαι  πως  είναι  δυνατόν  να  πονάω  αφού  πέθανα  και εγώ μαζί  σου ?
Μέσα  στον  αυτό-οικτιρμό  μου  δε  βλέπω  τον  δρόμο  της  σωστής πράξης .  Νιώθω  μαθήτρια  για  μια  ακόμα  φορά  και  έρχομαι  σε  σένα με  ικεσία .  Γίνε  φως  μέσα  στο  σκοτάδι  μου  και  δείξε  μου  τον δρόμο  του  καθήκοντος ,  γιατί  ούτε  το  βασίλειο  της  γης  όλης  αν είχα  δε  θα  μπορούσε  να  σβήσει  τη  φωτιά  της  θλίψης  που κατακαίει  τη  ζωή  μου .
Τα  δάκρυά  μου  είναι  για  σένα,  που  βρίσκεσαι  πέρα  από  τα  δάκρυα.
Η  αγάπη  μου  είναι  για  σένα  που  βρίσκεσαι  σ`έναν  κόσμο κατακλυσμένο  από  αγάπη .  Καμία  ζωή  και  κανένας  θάνατος  δεν μπορεί  να  λιγοστέψει  αυτή  την  αγάπη .Τίποτα  δεν  μπορεί  να  με  κάνει  να  ξανανιώσω  όπως  πριν  τις  27 του  Μάη .  Τίποτα  πια  δεν  μπορεί  να  με  πικράνει ,  ούτε  να  με  πληγώσει . Τίποτα  δεν  μπορεί  να με αγγίξει  πια  σαν  άνθρωπο .  Όλα   είναι  τόσο  επιφανειακά  και  λίγα, που  περνούν  σχεδόν  απαρατήρητα  στην  καθημερινότητά  μου . 
Ο  πατέρας  σου  προσπαθεί  με  διάφορους  τρόπους  να  κρύψει  την θλίψη  του  για  να  μπορεί  να  αφιερώνεται  σε  μένα . Βλέπεις, μετά από λίγο ήρθε και ο καρκίνος και ανησυχεί... Το  ίδιο συμβαίνει  και  με  την  Ελισάβετ .  Προσκολλήθηκαν  και  οι  δυο πάνω  μου  και  ασχολούνται  μαζί  μου .  Δεν  μου  αφήνουν  περιθώρια σχεδόν  για  τίποτα .  Δεν  με  αφήνουν  σχεδόν  ποτέ  μόνη  μου, ευτυχώς όχι τόσο συχνά η Ελισάβετ, λόγω δουλειάς της.
Όμως ποτέ  μου  δεν  είχα  μάθει  έτσι  και  πνίγομαι .  Μου  δείχνουν  την  αγάπη  τους  με όποιον  τρόπο  μπορούν  σε  πολλές πολλές  στιγμές  του  εικοσιτετραώρου  που  βρισκόμαστε  μαζί  και  χωρίς να  το  θέλουν  μου  περιορίζουν  τον αέρα  που  ανασαίνω ,  με  πνίγουν . 
Υπάρχουν  στιγμές  που  θέλω  να  μείνω  μόνη  μου  έστω  και  για  λίγο και  δεν  έχω  τη  δυνατότητα. Σε  νιώθω  πολλές  φορές  κοντά  μου  και θέλω  να  κλάψω  με  σένα ,  θέλω  να  γελάσω μαζί  σου ,  θέλω  να  σε μαλώσω ,  θέλω  να  σου  φωνάξω  και  δεν  μπορώ .  Συγκρατώ  τα 
δάκρυά  μου  να  μην κυλήσουν  από  τα  μάτια  μου .    

Σε αγαπάω …  Μου  λείπεις … 

22 σχόλια:

  1. Ελένη μου πόση δύναμη χρειάζεσαι για να γράψεις τα σπαρακτικά σου λόγια Οχι δεν θα σου πω ότι σε καταλαβαίνω γιατί δεν έχω χάσει παιδί και αποσύρομαι με ντροπή γιατί δεν είχα καταλάβει τον βαθύ σου πόνο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελένη μου δεν υπάρχουν λόγια μόνο ένα φιλί σου στέλνω και φεύγω σιωπηλή....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eλένη μου γειά σου.
    Σε καταλαβαίνω απόλυτα,γιατί πριν από 16 χρόνια ,έτσι έφυγε και ο Παναγιώτης μου.Καθώμαστε στο καθιστηκό μαζί με τη συχωρεμένη μου τη μητέρα,και μας είπε.
    Φεύγω τώρα.Στο΄καλό λεβέντη μου του είπε η γιαγιά του.Θα πήγαινε στο έξοχικό μας .Και έφυγε γιά πάντα.
    Καταλαβαίνω το πόνο σου. Η ζωή Ελένη μου συνεχίζεται, να χαρείς την κόρη σου και τον άνδρα σου.
    Σε φιλώ πολύ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μια μεγάλη αγκαλιά σου στέλνω.......δεν μπορώ να σου πω τίποτα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια μεγάλη αγκαλιά σου στέλνω.......δεν μπορώ να σου πω τίποτα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ελένη μου, πραγματικά δεν έχω λόγια...με συγκλόνισε ο σπαραγμός σου!
    Σου στέλνω τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μία νοερή αγκαλιά Ελένη μου μόνο,τίποτε άλλο,η Παναγία να σου δίνει δύναμη και κουράγιο γιατί η οικογένειά σου σίγουρα σε χρειάζεται κοπέλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εχω περάσει πιο τραγικά και σε συμμερίζομαι
    Κουράγιο καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ..... τι λόγια να γραφτούν, τι λόγια να ειπωθούν σε μια μάνα... δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω τίποτα και δεν ωφελεί γιατί ξέρω πως τίποτα δεν πρόκειται να απαλύνει τον πόνο σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο πόνος της μάνας ...... το μεγαλείο της ψυχής ... οι καυτές αναμνήσεις.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν ξέρω Ελένη μου τι να σου γράψω. Σου στέλνω μόνο την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Διάβαζα από δύο φορές την κάθε πρόταση.. Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς σε αυτό το πόνο.. Να μιλάς για εκείνον όποτε το νιώθεις, εμείς θα είμαστε εδώ να σε ακούσουμε, για αυτό είναι οι φίλοι. Σου στέλνω το πιο γλυκό φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ο Θεός να σου δίνει δύναμη και κουράγιο Ελένη μου , το κοριτσάκι σου σε χρειάζεται.Σου στέλνω την αγάπη μου και τα φιλιά μου.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Να μιλάς και να γελάς μαζί του και να κλαις. Είναι δίπλα σου πάντα και σε ακούει.
    Κάνε κουράγιο καλή μου για την κόρη σου και για τον άνδρα σου.
    Σύμφωνα με την πίστη μας, μια μέρα θα είμαστε πάλι μαζί.
    Σε
    Μακάρι να μπορούσα να σου κάνω μια αγκαλιά.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Να μιλάς και να γελάς μαζί του και να κλαις. Είναι δίπλα σου πάντα και σε ακούει.
    Κάνε κουράγιο καλή μου για την κόρη σου και για τον άνδρα σου.
    Σύμφωνα με την πίστη μας, μια μέρα θα είμαστε πάλι μαζί.
    Σε
    Μακάρι να μπορούσα να σου κάνω μια αγκαλιά.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δεν υπάρχουν λόγια...πώς να βρει κανείς παρηγοριά...δύναμη και κουράγιο μόνο εύχομαι για να παλέψετε τον πόνο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ελένη μου όντως δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς σε μια μάνα που έχασε το παιδί της το μόνο που μπορώ να σου πω είναι να κρατηθείς από το άλλο σου παιδάκι που σε έχει ανάγκη και τρέμει μην της πάθεις και εσύ τίποτα!!Τα φιλιά μου και κουράγιο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ελένη μου όντως δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς σε μια μάνα που έχασε το παιδί της το μόνο που μπορώ να σου πω είναι να κρατηθείς από το άλλο σου παιδάκι που σε έχει ανάγκη και τρέμει μην της πάθεις και εσύ τίποτα!!Τα φιλιά μου και κουράγιο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κάθησα πολύ ώρα έχοντας κενό το σχόλιο1 Εφυγα και ξαναγύρισα όμως δεν έχω λόγια μόνο έναν κόμπο στο λαιμό1 Σκέψου όμως ότι έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν και σε έχουν ανάγκη! Εχουν ανάγκη την ζωήσου όπως εσύ του "άγγελού σου"!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βραχιόλια πλεκτά με σύρμα.

Καλησπέρα και χρόνια πολλά. Πέρασαν και οι Άγιες μέρες του Πάσχα και παρ'όλο που ο καιρός αντιστέκεται πάμε ολοταχώς για το καλοκαιράκι...